En Hij heeft tot mij gezegd: Mijn genade is u genoeg, want de kracht openbaart zich eerst ten volle in zwakheid. Zeer gaarne zal ik dus in zwakheden nog meer roemen, opdat de kracht van Christus over mij kome. Daarom heb ik een welbehagen in zwakheden, smaadheden, noden, vervolgingen, benauwenissen ter wille van Christus, want als ik zwak ben, dan ben ik machtig. (2 Kor.12:9-10)
Als er iemand is geweest die weet wat het betekent om als gevolg van het geloof in Christus verzwakt te worden, dan is het de apostel Paulus wel. In het tekstgedeelte van 2 Kor. 11:23-28 doet hij een opsomming: Moeiten, gevangenschap, slagen, doodsgevaren, zweepslagen (5x39 slagen!), geseling, steniging, schipbreuk, allerlei gevaren op reis (op rivieren, in de stad, in de woestijn, op zee, valse broeders), moeite en inspanning, slapeloze nachten, honger en dorst, kou, gebrek aan kleding, dagelijkse beslommeringen, zorg voor de gemeenten…
Als je dit leest zou je je kunnen afvragen: Waarom heeft God Paulus hier niet voor behoed? God heeft toch alle macht? Hij had toch kunnen voorkomen dat zijn dienstknecht dit allemaal moest meemaken? Het is opvallend dat Paulus zelf die vraag niet stelt. Integendeel, hij zegt: Zeer gaarne zal ik dus in zwakheden nog meer roemen, opdat de kracht van Christus over mij kome.
Hij wil roemen in zwakheden. Wat is dat? Het heeft iets in zich van: prijzen, waarderen, iets waar je trots op bent. Paulus beschouwt het dus niet als iets negatiefs, maar als iets positiefs! Was hij dan iemand die er plezier in had om ellende mee te maken? Nee, dat zeker niet, persoonlijk denk ik dat hij menig traan heeft gelaten in zijn lijden. Paulus zal niet gezegd hebben: geef mij maar zweepslagen, of stenig mij maar, want dat vind ik zo fijn! Als je de tekst nauwkeurig leest, zie je ook dat Paulus zich niet beroemt over de ellende die hij meemaakt, maar dat hij zich beroemt over het resultaat van de ellende, namelijk: zwakheid! En daarom heeft hij een welbehagen in al die ellende die hij meemaakt. Niet vanwege de ellende zelf, maar vanwege het resultaat wat het oplevert. Daarom heb ik een welbehagen in zwakheden, smaadheden, noden, vervolgingen, benauwenissen ter wille van Christus, want als ik zwak ben, dan ben ik machtig. (2 Kor.12:9-10). Zwak maar toch machtig? Vreemd! En toch is het zo. Paulus is blij met zijn zwakheid. Waarom? omdat het hem juist sterk maakt. Machtig! Kortom: als je zwak bent juist dan word je sterk. Als je immers zelf aan het einde van je latijn bent gekomen, mag je op Hem vertrouwen die Zijn kracht in je leven wil openbaren. Niet langer vertrouwen op eigen kracht, maar op Zijn kracht.
En toch: niemand wil graag zwak zijn. En zeker niet in de maatschappij waarin wij leven. Immers het zijn juist de sterken die de meeste kans van slagen hebben! Niemand loopt graag te koop met het lijden wat hij of zij meemaakt. Het standaard- antwoord op de vraag: `hoe gaat het`? is meestal: `goed!` Wanneer we ons immers zwak voelen, voelen we ons afhankelijk. En we willen niet graag afhankelijk zijn van anderen en zeker niet dat anderen meelij met ons hebben of dat we zielig worden gevonden. Nee we zullen onze eigen boontjes wel doppen! We willen helemaal niet vertrouwen op iemand anders! We willen op onszelf kunnen vertrouwen. En wordt ons dat ook niet van kinds af aan aangeleerd? Je moet wat meer zelfvertrouwen hebben. Zorg vooral dat je zelfverzekerd wordt! Werk aan je zelfontplooiing en je zelfacceptatie. Je moet wat meer opkomen voor jezelf! Tja…het woordje zelf neemt een grote plaats in onze maatschappij. Maar als christen mag je geheel anders zijn. Het gaat niet meer om onszelf, maar om Hem!
Waarom zouden we ons zo sterk voordoen? En zeker in onze relatie met onze Hemelse Vader? Als immers een gelovige in Christus zwak is, is hij/zij in geen geval meelijwekkend of zielig! Als je Christus kent wil Hij namelijk zijn kracht in je leven openbaren. Je zou kunnen zeggen: juist jouw zwakheid geeft Hem de ruimte om zijn werk te doen! Zwakheid maakt je afhankelijk van Hem! Hij wordt groter. Wij worden minder.
Het Pinksterfeest staat voor de deur. Het feest waarop wij vieren dat God zijn Geest heeft uitgestort. De Geest van God, de Geest van Christus, maar ook de Geest van de kracht van Christus. Een kracht die al ons menselijk kunnen te boven gaat. Laten wij ons laten vervullen met die Geest, zelf zwak, maar machtig in Hem.
Voetnoot: Alle Bijbelteksten in deze overdenking zijn ontleend aan: Vertaling 1951 in opdracht van het Nederlands Bijbelgenootschap bewerkt door de daartoe benoemde commissies , © Nederlands Bijbelgenootschap, 1951