Zie, God is mijn heil, ik vertrouw en vrees niet, want mijn sterkte en mijn psalm is de Here Here, en Hij is mij tot heil geweest (Jesaja 12:2).
Terwijl wij als gelovigen ernaar streven om naar Gods wil te leven zijn we ons veelal bewust van al die dingen die in strijd zijn met Gods wil voor ons leven. We willen wandelen door de Geest en niet voldoen aan de begeerten van het vlees. De vleselijke zonden keuren we af.
Wanneer het echter gaat over het gepieker waar we ons regelmatig schuldig aan maken, denken we of zeggen we: “Kan ik er wat aan doen? Ik ben nu eenmaal een piekeraar.” Of: “Je moest eens weten hoe moeilijk mijn leven is. Het ene drama volgt op het andere. Ik heb zeker genoeg redenen om te piekeren!“
Ons gepieker zien we eerder als een zwakheid en niet als een gebrek aan vertrouwen (=geloof) op God. En toch is dat wat piekeren is. Als je piekert geloof je ten diepste niet dat God jou en je hele leven, en heel het wereldgebeuren in handen heeft en ook leidt naar zijn wil.
Als we piekeren zeggen we eigenlijk tegen God: “Here, ik wil niet dat dit of dat mij overkomt, en met alles wat in mij is verzet ik mij daar tegen.” En daarom piekeren we. In onze gedachten zien we allerlei scenario`s voorbijgaan hoe wij eventuele rampen kunnen voorkomen. En wat zo frustrerend is: meestal gaat het toch heel anders dan we van te voren bedacht hadden! Wat een verspilde energie! En dat terwijl Gods woord ons toch heel simpel de opdracht geeft: weest in geen ding bezorgd! (Filippenzen 4:6a). Als we piekeren zijn we ongehoorzaam aan deze duidelijke opdracht. Piekeren is dan ook een uiting van ongeloof. Gebrek aan vertrouwen op God.
Ja maar, er zijn toch genoeg redenen om wèl te piekeren? God wil toch niet dat we fatalistisch en onverschillig alles wat gebeurt maar ondergaan?
Dat zeg ik niet. Maar met ons gepieker proberen we onze omstandigheden krampachtig zelf in handen te houden zonder te vertrouwen op Hem die de omstandigheden echt in handen heeft, onze Hemelse Vader. En dat vertrouwen maakt ons niet onverschillig. Dat vertrouwen zet ons aan toch gebed. En dat gebed, is in tegenstelling tot ons gepieker wèl effectief! Het brengt namelijk vrede en rust in ons hoofd.
Niet voor niets vervolgt Paulus zijn vermaning in Filippenzen 4:6a met de woorden: maar laten bij alles uw wensen door gebed en smeking met dankzegging bekend worden bij God. En, nee, hiermee bedoelt hij niet dat we krampachtig onze wil proberen af te dwingen bij God. Dat doen we als we willen dat er iets gebeurt, of juist niet gebeurt. In plaats van te piekeren gebruiken we ons gebed, om op die manier de controle over ons leven te behouden.
Maar ik durf te zeggen dat dit niet het soort gebed is dat Paulus hier bedoelt. Nee, zo kom je echt niet van je gepieker af. Je bent krampachtig aan het bidden dat dit of dat onheil jou maar niet overkomt. Nee, het gebed wat Paulus hier bedoelt brengt je rust en vrede. Het is het gebed dat tegen God zegt: “Here, laat niet mijn wil, maar uw wil gebeuren in mijn leven. Dan hoef ik daar niet meer over te piekeren, want wat u doet, dat is goed voor mij”
Dat is pas een gelovig gebed! Het gebed dat vertrouwt op God. Het gebed dat erop vertrouwt dat Hij elk detail van je leven leidt naar zijn wil. Dus wat zou je nog piekeren?
Het ultieme voorbeeld van dit gebed zien wij in het leven van Jezus als mens. In de tuin van Gethsemane, was Hij zich er ten volle bewust van wat Hem te wachten stond. De vreselijke weg van het lijden en sterven aan het kruis. Het bracht Hem angst. Zo lezen we in Markus 14:33-34: En Hij begon zeer ontsteld en beangst te worden, en Hij zeide tot hen: Mijn ziel is zeer bedroefd, tot stervens toe;
De weg om bevrijd te worden van deze angst was geen gepieker. Nee, Jezus bidt tot zijn Vader, en door zijn gebed leert Hij de weg te aanvaarden die de Vader met Hem gaat. Het is een worsteling. Hij bidt: Abba, Vader, alles is U mogelijk, neem deze beker van Mij weg Doch niet wat Ik wil, maar wat Gij wilt (Markus 14:36). De gebedsworsteling eindigt met de aanvaarding van de wil van de Vader. De weg van het lijden die Hij moet gaan.
Mijns inziens kunnen wij onszelf veel gepieker besparen als we de woorden van Jezus dagelijks bidden: niet wat Ik wil, maar wat Gij wilt. Je kan die woorden pas bidden als je God gelooft, op Hem vertrouwt! Als we geloven vertrouwen we God op zijn woord. En ik hoor het mijn lezers al zeggen: “ja maar….en vervolgens worden er allerlei redenen genoemd om wèl te piekeren”. Het zijn echter niets anders dan brandende pijlen van de boze die op ons schild van geloof worden afgevuurd (Efeze 6:16). Ja, de pijlen van gepieker worden gedoofd met geloof. Onvoorwaardelijk vertrouwen op God en zijn woord.
“Here, ik pieker over de fouten die ik gemaakt heb in mijn leven. Maar ik vertrouw op uw woord, dat u mij vergeeft en dat u zelfs mijn fouten laat mee werken ten goede in mijn leven. Want u heeft mij lief” (Rom.8:28)
“Here ik pieker over het wereldgebeuren. Wat voor ellende komt er nog allemaal? Hoe zal ik daar doorheen komen? Maar ik wil vertrouwen op uw woord dat zegt dat Uw raadsbesluit (=uw plan) volbracht zal worden en dat niets dat kan verhinderen. Uw koninkrijk van vrede zal komen. U zegt het zelf in uw woord: Ik, die van den beginne de afloop verkondig en vanouds wat nog niet geschied is; die zeg: Mijn raadsbesluit zal volbracht worden en Ik zal al mijn welbehagen doen; (Jesaja 46:10)”
En zo is er van alles waar we over kunnen piekeren. Onze gezondheid, onze baan, ons gezin, onze kinderen, onze moeilijke situatie, onze eenzaamheid, onze gemeente, noem maar op, er zijn redenen genoeg om te piekeren. Al die redenen moeten echter wijken voor ons vertrouwen in God. God die zegt: pieker niet, maar vertrouw op Mij. Elk detail van je leven is in mijn hand. En wat Ik doe, dat is goed.
Wij weten nu, dat God alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben, die volgens zijn voornemen geroepenen zijn (Rom.8:28)
Voetnoot: Alle Bijbelteksten in deze overdenking zijn ontleend aan: Vertaling 1951 in opdracht van het Nederlands Bijbelgenootschap bewerkt door de daartoe benoemde commissies, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap, 1951