In Gen.18:1-16 (debijbel.nl) lezen we hoe Abraham drie boodschappers van God op bezoek krijgt. Zij brengen de boodschap van de Here, dat Sara over een jaar een zoon zal hebben. Het zou betekenen dat Sara negentig jaar zal zijn als zij zal bevallen (Gen.17:17). Hieronder lezen we de reactie van Sara op deze boodschap.
En Hij zeide: Voorzeker zal Ik over een jaar tot u wederkeren, en dan zal uw vrouw Sara een zoon hebben. En Sara luisterde bij de ingang der tent, die zich achter Hem bevond. Abraham nu en Sara waren oud en hoogbejaard; het ging Sara niet meer naar de wijze der vrouwen. Dus lachte Sara in zichzelf, denkende: Zal ik wellust hebben, nadat ik vervallen ben, terwijl mijn heer oud is? Toen zeide de Here tot Abraham: Waarom lacht Sara daar en zegt: Zal ik werkelijk baren, terwijl ik oud geworden ben? Zou voor de Here iets te wonderlijk zijn? Te bestemder tijd, over een jaar, zal Ik tot u wederkeren, en Sara zal een zoon hebben. (Gen.18:10-14)
Sara lacht. En je zou zeggen: een begrijpelijke reactie. Zouden wij niet hetzelfde gereageerd hebben? Immers Sara had de `overgang` al lang achter zich liggen. Het ging haar niet meer naar de wijze der vrouwen (vers 11). Oftewel: Sara was vanwege haar hoge leeftijd onvruchtbaar. Niet meer in staat om een kind te krijgen. En dat zegt zo ook tegen zichzelf: Ik ben te oud! (vers 13) En de gedachte dat zij nog wellust zou hebben voor Abraham (vers 12) vindt zij ronduit belachelijk!
Het is een geschiedenis die misschien wat ver van ons bed staat. Want lachen om een belofte van God, dat doen wij toch niet? Wij vertrouwen toch op Gods beloften? Of toch soms niet? Want hoe reageren wij als de belofte totaal ingaat tegen wat wij zien, voelen, of met ons verstand beredeneren? Vertrouwen wij dan nog op Gods beloften? Of lachen wij, net als Sara?
Misschien lachen we wel niet letterlijk, maar uiten wij ons ongeloof op een andere manier. Meer subtiel. Tegenwoordig doen wij dat met name door Gods beloften in zijn woord niet langer letterlijk toe te passen. Wij redeneren net zolang dat Gods woord wordt aangepast aan onze ervaring. Hierbij wordt ons verstand en ons gevoel de maatstaf, en niet langer Gods (onfeilbare) woord. Immers we willen niet voor biblicisten (mensen die de Bijbel te letterlijk toepassen) uitgemaakt worden! Een treffend voorbeeld hiervan vind ik persoonlijk hoe er dikwijls gesproken wordt over de schepping in zes dagen. Wie durft er tegenwoordig nog te zeggen dat hij/zij daarin gelooft? Dat is toch belachelijk? Dat druist toch in tegen ons verstand? Dat kan toch niet? Alsof voor de Here iets te wonderlijk zou zijn.
We vergeten echter dat de gehele Bijbel vol staat met gebeurtenissen, daden van God, ingrijpen van God in de geschiedenis. Ingrijpen dat wij niet met ons verstand kunnen verklaren. Maar als we de scheppingsgeschiedenis in twijfel trekken, waarom zouden we dan de rest ook niet in twijfel trekken? Want juist die rest laat zien dat God boven de schepping staat. Hij heeft het onder controle, en Hij grijpt in als dat nodig is.
En zo heeft Hij ook ingegrepen in ons persoonlijk leven toen we Christus leerden kennen als onze verlosser, en Hij ons vernieuwd heeft door zijn Geest. Maar geloven wij dat ook daadwerkelijk? In Jakobus 2:26 lezen we de treffende tekst: Want gelijk het lichaam zonder geest dood is, zo is ook het geloof zonder werken dood.
Een tekst die je niet moet uitleggen alsof je nog werken aan je geloof zou moeten toevoegen om behouden te kunnen worden. Het is niet een geloof plus werken. Nee, waar het hier om gaat is, dat waar geloof blijkt uit je daden. Dus een geloof uit werken. Geloof is niet iets wat zich alleen maar in je hoofd afspeelt. Als je gelooft, dan handel je daarnaar. Dàt zijn de werken die Jakobus hier bedoelt.
Als we dit in ons persoonlijk leven toepassen betekent dit dat wij handelen en wandelen in overeenstemming met Gods beloften in zijn woord. Ik heb hier in één van mijn vorige overdenkingen al naar verwezen (26 maart, word wie je bent! ).
Worden wie je bent, is alleen mogelijk als je onvoorwaardelijk Gods woord gelooft en vertrouwt. Een geloof dat nogal eens ondermijnd wordt door allerlei visies die er op ons afkomen. Visies die dikwijls juist appel doen op ons gevoel en ons verstand. We willen eerst ervaren en begrijpen, en dan pas geloven. Een omgekeerde volgorde dus. Immers Bijbels gezien moet het zijn: eerst geloven! En als je gelooft, dan zal je niet beschaamd worden! (Rom.9:33).
Het klinkt misschien wat vreemd, maar vaak leven wij gelovigen alsof wij niet geloven. We hebben ons geloof maar willen toch zeker ook ons verstand gebruiken! Let op. Ik bedoel hier niet dat wij ons verstand op nul moeten zetten en klakkeloos allerlei onzinnige zaken zomaar moeten slikken. Nee, waar het hier om gaat is om vertrouwen. Vertrouwen wij God op zijn woord? Leven wij wat wij geloven? Of zijn we verdeeld? Ik geloof dat de weg tot verandering ligt in onwankelbaar vasthouden aan- en staan op de beloften van God.
Het betekent niet langer leven alsof God zijn belofte niet houdt. Maar er op staan en er naar handelen. Ook al druist het helemaal tegen ons verstand en gevoel in!
Misschien voelen we ons schuldig en veroordeeld vanwege alle fouten die we gemaakt hebben. Dan mogen we vaststaan op de belofte dat er geen veroordeling is voor hen die in Christus Jezus zijn (Rom.8:1). Misschien denken we dat we nog altijd dezelfde zijn, gaan we al falend en struikelend door het leven. Dan mogen we staan op de belofte van God dat wie in Christus is een nieuwe schepping is, en dat al het oude voorbij is (2 Kor.5:17). Misschien proberen we krampachtig de controle over ons leven te houden en zijn we bang voor alles wat mis kan gaan. Dan mogen we staan op de belofte dat God alle dingen doet meewerken ten goede voor wie Hem liefhebben (Rom.8:28). Misschien voelen we dat de begeerte naar allerlei genot ons te sterk is. Dan mogen we staan op de beloften dat wij dood zijn voor de zonde maar levend voor God in Christus Jezus (Rom.6:11) en dat wij vrijgemaakt zijn van de zonde (Rom.6:22).
Dit is een andere weg dan proberen jezelf te verlossen en te verbeteren. Een andere weg dan jezelf te overwinnen met alle kracht die in je is. Een andere weg dan met allerlei therapieën proberen je angsten te overwinnen. Het is de weg van geloof. Een geloof dat God nooit zal beschamen. Want wat Hij zegt, doet Hij. Ook als wij het niet begrijpen of voelen.
Wie op de Here vertrouwen, zijn als de berg Sion, die niet wankelt, maar voor altoos blijft. (Psalm 125:1)
Voetnoot: Alle Bijbelteksten in deze overdenking zijn ontleend aan: Vertaling 1951 in opdracht van het Nederlands Bijbelgenootschap bewerkt door de daartoe benoemde commissies , © Nederlands Bijbelgenootschap, 1951